Facebook

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012

ΜΕΝΙΝΑ: Εκεί που οι αντάρτες του Ναπολέοντα Ζέρβα ταπείνωσαν τους Γερμανούς…

ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΧΗ ΣΤΗ ΜΕΝΙΝΑ

 

 
Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΚΟΓΚΑ
Κάθε  Κυριακή 23 Αυγούστου τελούνται στη Μενίνα, σημερινή Νεράϊδα, τιμητικές εκδηλώσεις για την  επέτειο της μεγαλειώδους  εκείνης μάχης, που έλαβε χώρα στις 17 και 18 Αυγούστου 1944.
c
Για τη μεγάλη μάχη  της Μενίνας, που ήταν η πιό δυσχερής από όλες τις άλλες  μάχες των ανταρτών του Ζέρβα  εναντίον των στρατευμάτων κατοχής,έχουν  γραφεί  στη διάρκεια των ετών που πέρασαν  αρκετά. Παρά ταύτα  πρέπει να τονίζεται πάντοτε η τιτανομαχία εκείνη για να μη λησμονούν όσοι ζούνε ακόμα από αυτούς που πρωταγωνίστησαν στο πεδίο της μάχης και να μαθαίνουν οι νέες γενιές πως οι Έλληνες πολεμούσαν στα χρόνια της  ξενικής κατοχής  πάνω και από  τους ήρωες.
Η Μενίνα λοιπόν ήταν ένα μικρό χωριό, ανάμεσα σε απότομα υψώματα και με ελάχιστα κτίρια, που τα περισσότερα  από αυτά  ανήκαν σε επιφανείς τουρκοτσιάμηδες.Το χωριό αυτό, λόγω της συγκοινωνιακής θέσεως, ανάμεσα Ηγουμενίτσα- Γιάννινα, οι Γερμανοί με τους συνεργάτες τους  Τουρκοτσιάμηδες, το είχαν μετατρέψει σε εξαιρετικά ισχυρό οχυρό. Οι κεντρικές λιθόκτιστες  οικίες  του είχαν  μεταβληθεί σε συγκροτήματα οχυρών με σοβαρότατες αποθήκες πυρομαχικών η κάθε μία. Τα πολυβολεία των γύρω λόφων, το εχθρικό πυροβολικό σε συνδυασμό με τη μεγάλη δύναμη πυρός. Εκεί ήταν  στρατοπεδευμένο ένα τάγμα  Γερμανικού στρατού  250 ανδρών, με συνεργάτες και βοηθούς  πάνω από 500 τουρκοτσιάμηδες.
Αυτό το απόρθητο φρούριο οι αντάρτες του Ζέρβα που αποτελούσαν τη Χ Μεραρχία με  Διοικητή το Συνταγματάρχη Καμάρα, έλαβαν Διαταγή από το Συμμαχικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής να επιτεθεί εναντίον του με αντικειμενικό σκοπό την προσβολή και εξουδετέρωση της Γερμανικής φρουράς, τη μεταφορά των μεγάλων ποσοτήτων πυρομαχικών  στην Παραμυθιά, και τη τελεία καταστροφή κάθε  πολυβολείου.
Η ημερομηνία επιθέσεως ορίστηκε, ύστερα από σύσκεψη των  ηγετών των  ανταρτών τα χαράματα της 17ης Αυγούστου. Πράγματι  την 5.15  πρωϊνήν  και ενώ σήμανε εγερτήριο  ο Γερμανός σαλπιγκτής, δίνει το σύνθημα ο  Διοικητής της Μεραρχίας για ένα θανάσιμο εγερτήριο με καταιγιστικές ομοβροντίες όλμων, πολυβόλων, όπλων, και ενός αντιαρματικού πυροβόλου που διέθεταν, λάφυρο από άλλες μάχες με Γερμανούς.
Τα Γερμανοτουρκοτσιάμικα τμήματα αιφνιδιάστηκαν πριν ακόμα εγερθούν από τον ύπνο τους και έτρεχαν να καταλάβουν μια οποιαδήποτε θέση.  Ακολούθησαν στιγμές τραγικές, με πείσμα αφάνταστο, τόσο των  ανταρτών του Καμάρα, όσο και των  αμυνομένων  Γερμανοτσιάμηδων. Οι αντάρτες ήταν αποφασισμένοι να φέρουν σε πέρας το δύσκολο σκοπό τους. Έτσι μέχρι την 8.30  πρωϊνή της ημέρας εκείνης όλες οι εξωτερικές φρουρές είχαν εξουτερωθεί και η άμυνα περιορίζονταν  στο κεντρικό οχυρό τους, σε έναν αγώνα μέχρις εσχάτων, με την ελπίδα ότι θα καταφθάσουν ενισχύσεις από τα  Γιάννινα και την Ηγουμενίτσα.
Το κεντρικό   φρούριο ήταν απόρθητο και έτσι   οι αντάρτες μετέφεραν πολύ πλησίον σ’ αυτό με τα χέρια το αντιαρματικό πυροβόλο τους και η μεταφορά αυτή  κόστισε θύματα πολλά. Η αγριότητα της μάχης  ήταν πρωτόγνωρη. Συνεχώς αγγέλονται νεκροί και τραυματίες μας. Μεταξύ των πρώτων  νεκρών μάλιστα ήταν  και ο Άγγλος Ταγματάρχης Δαυίδ Ουάλλας. Οι αξιωματικοί των τμημάτων μας αποδεκατίζονται και το βράδυ της 17ης Αυγούστου ο  αγώνας φαίνονταν στάσιμος. Οι αξιωματικοί των ανταρτών μας έλαβαν διαταγή να κρατήσουν τις θέσεις που είχαν καταλάβει και την επομένη, 18 Αυγούστου να επαναλάβουν τις επιθέσεις    και κυρίως να καταστρέψουν με το αντιαρματικό τους πυροβόλο το κεντρικό κτιριακό φρούριο, στόχος που επιτεύχθηκε και  οι φρουροί των  κεντρικού κτιρίου στις 14.30 αναγκάζονται να  υψώσουν λευκή σημαία. Εξέρχονται με τα χέρια ψηλά και παραδίνονται στα πρώτα ανταρτικά τμήματα που είχαν πλησιάσει. Ο αγώνας κατέπαυσε. Ο αντικειμενικός  σκοπός  εκπληρώθηκε. Τα ανταρτικά τμήματα επιδόθηκαν στη μεταφορά του πολεμικού υλικού και την καταστροφή όσων ήταν αδύνατη η μεταφορά. Το έργο αυτό κράτησε μέχρι το μεσημέρι της 19ης Αυγούστου οπότε όλα τα τμήματά μας αποσύρθηκαν στις θέσεις εξορμήσεως κατά το σχέδιο του Γενικού Αρχηγείου.
Η μάχη της Μενίνας ήταν πολύνεκρη  και για τα δύο μέρη. Οι απώλειες του εχθρού ήταν ασυγκρίτως ανώτερες των δικών μας. Καταμετρήθηκαν 87 νεκροί Γερμανοτσιάμηδες, τραυματίες  48 και αιχμάλωτοι 100. Ήτοι το σύνολο   απωλειών του εχθρού ανήλθε στους 235. Καταστράφηκαν στη διάρκεια της μάχης 35 αυτοκίνητα, 1 πυροβόλο των 75 και 3.000 βλήματα διαφόρων διαμετρημάτων. Στα χέρια των ανταρτών μας   περιήλθαν ανέπαφα 6 αυτοκίνητα, 1 πυροβόλο των 75 με  350 βλήματα, 6 ποδήλατα, 2 μοτοσυκλέτες, 200 άλογα, άφθονο τηλεφωνικό και υγειονομικό υλικό.
Αλλά και οι δικές μας απώλειες ήταν σημαντικές.  Νεκροί  25 και τραυμαματίες 31.Τα ονόματα των νεκρών μας είναι γραμμένα στην επιτύμβια στήλη που η ευγνωμοσύνη  των Ελλήνων έστησε εκεί στον τόπο της μεγάλης θυσίας. Είναι και αυτά μέρος απο τα δοξασμένα παιδιά της Ελλάδας μας, πάντα  με την ίδια γεναιότητα, το φρόνημα, τη θυσία, που συνεχίζουν  την ιστορική μνήμη του Έθνους μας. Τα παλληκάρια μας αυτά πρόσφεραν ολοκαύτωμα τον εαυτό τους στο βωμό της ένδοξης πατρίδας μας. Η ιστορία αποθέτει σε αυτά το αμάραντο στεφάνι της δόξας και  η αιώνια  ευγνωμοσύνη όλων μας πρέπει να   διατηρείται άσβεστη.
Εκεί λοιπόν στον τόπο αυτής της θυσίας θα προστρέξουν την προσεχήΚυριακή  23 Αυγούτου όσοι  ζούν ακόμα και θυμούνται  τις ηρωικές εκείνες εξάρσεις της Ελληνικής ψυχής, που ντρόπιασαν  τους Ούνους  και τους Τουρκοτσιάμηδες και όσοι νέοι  βρεθούν θα αφήσουν ένα λουλούδι ευγνωμοσύνης σ’ αυτούς που σφράγισαν με το αίμα τους  την απελευθέρωση της  Θεσπρωτίας, αλλά και όλης της Ελλάδας μας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου